شهر شيراز در مركز استان فارس و بر روي جلگه اي قرار دارد كه طول آن در حدود 40 كيلومتر و عرض آن حدود 15 كيلومتر است اين شهر از ديرباز مركز حكومتي، سياسي و اداري بوده است و در زمان حاضر نيز چنين نفشي را در سطح استان – و حتي استان هاي همجوار دارد.
به طور كلي شهر شيراز همواره تحت تأثير دو گرايش در رشد (خطي و دسته اي) قرار داشته كه اين گرايش ها تأثير مشهودي بر شكل شهر داشته اند. گرايش خطي در جهت شمال غربي – جنوب شرقي به تابعيت از جهت طبيعي جلگه شيراز و وضعيت ارتفاعات و مسير رودخانه ها شكل گرفته است. گرايش هسته اي رشد يابنده از منطقه قديمي شهر شروع مي شود و در حال گسترش به بيرون آن است. در منطقه تداخل اين دو گرايش، تراكم كاربري و فعاليت در شهر به اوج مي رسد. در طرح جامع شيراز كوشش شده است كه ضمن تكميل دو سيستم پديد آيد.
جمعيت اين شهر در سال 1378 (افق برنامه ريزي) حدود 3/1 ميليون نفر در نظر گرفته شده است. از مسائل مورد توجه طرح گسترش شهر در محدوده فعلي آن و جلوگيري از گسترش در ضلع شمال غربي به لحاظ حفظ باغ هاي قصرالدشت است كه در اين منطقه قرار دارد.
اين طرح در 27 آذر ماه سال 1368 به تصويب شوراي عالي شهرسازي و معماري ايران رسيده است.